Hoewel de meeste werkgevers er niet om staan te springen dat je je trouwe viervoeter meeneemt naar het werk, is hondje Joep van verpleegkundige Linda meer dan welkom in psychogeriatrisch verpleeghuis de Houttuinen in Haarlem. De ouderen met dementie die hier wonen, bloeien er helemaal van op als Joep meekomt met zijn baasje en voor zowel Linda als het hondje zelf is het ook alleen maar genieten.
Na het overlijden van haar grote hond vorig jaar, kocht Linda begin dit jaar Joep: een kleine Lhasa Apso. Heel leuk zo’n pup, maar met 36 uur per week werken was het wel een uitdaging. Hoe geef je hem genoeg aandacht? In goed overleg met haar werkgever mocht Joep mee naar het werk, op een kleinschalige afdeling van psychogeriatrisch verpleeghuis de Houttuinen. Het bleek een gouden zet. Al vanaf de eerste dag steelt Joep de harten van bewoners én collega’s. “De bewoners fleuren ontzettend op van dieren”, vertelt Linda.
Iedereen smelt voor Joep
In het begin moesten Joep en de bewoners nog even aan elkaar wennen, maar dat ging eigenlijk ontzettend goed. “Ik pakte hem zelf in het begin vaak op uit de bench en zette hem bij de mensen op schoot. Dan kwam er al snel een glimlach van oor tot oor op het gezicht. Die interactie die de mensen hebben met zo’n dier, is ontzettend mooi om te zien.” Sommige collega’s van Linda waren in het begin wat terughoudend, vaak omdat ze bang waren voor honden. Toch was dat gevoel met Joep anders en werd hij al snel onderdeel van het team. “Iedereen vindt Joep gewoon ontzettend leuk. Hij is zo makkelijk, lief en knuffelig. Het lijkt ook wel alsof hij de mensen aanvoelt, hij weet precies wanneer hij rustig moet doen.”
De komst van Joep maakt de bewoners ook opener. Zelfs de ouderen met een zwaardere vorm van dementie ziet Linda zich openstellen voor haar kleine knuffelbeer. “Bij de mensen die nooit lachten, zag je opeens een glimlach, al was het in hun ogen. Of je zag dat ze hun hand optilden om het hondje te aaien, terwijl ze meestal in zichzelf gekeerd waren en nergens meer echt op reageerden.”
Hoe heerlijk Joep het ook vindt dat hij alle aandacht krijgt, hij ligt natuurlijk niet de hele dag bij de mensen op schoot. Als Linda aan het bed staat gaat hij gewoon lekker slapen in de bench. Als hij uitgelaten moet worden, gaat een bewoner vaak mee. Zo combineert Linda de zorg voor haar hondje met haar zorg voor de bewoners, die het prachtig vinden om zo met Joep bezig te zijn.
Langer gelukkig blijven
De Houttuinen staat erom bekend dat ze op deze manier interactie aangaan met de bewoners en veel activiteiten ondernemen om hen te blijven stimuleren. Vaak in combinatie met dieren: dit gaat goed samen en roept bij veel mensen ook herinneringen op aan vroeger. Bezoekers mogen hun hond gewoon meenemen en zelfs de kinderboerderij is al een keer langs geweest.
Linda is er ook van overtuigd dat het bevorderlijk is voor de geest van de mensen. Ze vertelt: “Je ziet mensen echt wegkwijnen als ze geen prikkels meer krijgen van buitenaf. De eenvoudigste activiteit, zoals even knuffelen met een hondje, kan zoveel voor ze doen. Ik denk ook dat mensen er niet alleen blijer van worden, maar misschien zelfs wel langer gelukkig zijn doordat het de kwaliteit van leven wat kan vergroten.”
Ruim een half jaar later is Joep niet meer weg te denken van de afdeling. De bewoners, Linda, haar collega’s en Joep genieten zelf nog elke keer van alle aandacht en knuffels. Thuislaten is dan ook geen optie meer. “Als ik een paar dagen vrij ben vragen sommige bewoners vaak niet eens meer ‘Waar is Linda?’, maar ‘Waar is Joep?’! Ik denk dat dat wel aangeeft hoe blij mensen met hem zijn.”
