Mijn eerste zwangerschap ging niet goed samen met mijn werk. Helaas bleken mijn werkgevers niet echt voor mij klaar te staan toen ik dat nodig had. Nadat ik complicaties kreeg tijdens mijn proeftijd, werd ik meteen ontslagen. Maar tijdens de tweede zwangerschap ontdekte ik dat het gelukkig ook anders kan.
Het begin van deze zwangerschap was zwaar. Met 7 weken overleed mijn vader plotseling. Dat maakte het eerste trimester natuurlijk erg heftig en niet zo leuk als we verwacht hadden. In diezelfde week slaagde ik voor mijn opleiding tot verpleegkundige. Heel leuk, maar zo dubbel. Mijn diploma betekende ook dat ik kon gaan beginnen met solliciteren.
Solliciteren als je zwanger bent
Ik ben vanaf de eerste dag met veel overtuiging aan de slag gegaan met sollicitaties. Na een aantal afwijzingen was het zover: ik mocht op gesprek komen. Ik had een hoop geleerd van de sollicitaties tijdens mijn vorige zwangerschap, dus ging ik het gesprek rustig in. Officieel hoefde ik nog niets te melden, ik was nog niet eens 12 weken zwanger. Toch besloot ik om dat wel te doen.
Het gesprek verliep soepel en ik voelde de ruimte om deze informatie te delen. Er kwam eigenlijk maar een vraag op terug: “Zie jij jezelf nu als gehandicapt?”, waarop ik begon te lachen. De vrouw tegenover mij was al het hele gesprek erg direct, dus het verbaasde me ook niet dat ze deze vraag stelde. “Nee”, antwoordde ik. “Ik zie mezelf totaal niet zo en ben van plan om zoveel mogelijk te blijven doen tot mijn verlof.”
We spraken af dat ik een dag later reactie zou krijgen, maar twintig minuten later ging mijn telefoon al. Een positieve boodschap: “Wij zien het wel zitten. Je was erg open, helemaal over je zwangerschap. En dat terwijl je dit niet eens hoefde te delen met ons. Daarin zien we dat je netjes en recht door zee bent en daar houden we wel van.” Twee weken later kon ik al aan de slag!
Samen kijken naar de mogelijkheden
Nadat ik twee dagen had meegelopen in de thuiszorg, kon ik zelf op pad. Tot week 20 van mijn zwangerschap, toen begin mijn bekkeninstabiliteit weer op te spelen. In overleg met de verloskundige ging ik het gesprek aan met mijn werkgever. Spannend, want vorige keer verliep dit niet zo best. Gelukkig was dat hier heel anders.
We hadden een goed gesprek en keken samen welke diensten het beste te doen waren. Daarnaast pakte ik op sommige dagen de bereikbaarheid op, omdat ik vaak de latere diensten had. Zo kon ik het team ondersteunen zonder mijn eigen gezondheid uit het oog te verliezen. Wanneer er echt lastige taken gedaan moesten worden waarbij ik veel zou moeten bukken, kon ik altijd een collega om hulp vragen.
Een maand of twee later ging het helaas weer mis. Door complicaties raakte ik in het ziekenhuis. Na een week kon ik weer een beetje beter op mijn benen staan en ging ik weer in overleg met mijn baas. En wat fijn: ook nu keken we samen gewoon weer naar de mogelijkheden, in plaats van de beperkingen. Ik zou alle cliëntendossiers uit gaan zoeken en kreeg alles wat ik daarvoor nodig had gewoon thuisgebracht. Een keer in de week ging ik naar kantoor, zodat ik nog een beetje onder de mensen zou blijven.
Het vertrouwen terugkrijgen
Met 32 weken had ik alle dossiers uitgezocht, bijgewerkt en opgeschoond. In overleg met mijn werkgever ben ik daarna met vervroegd verlof gegaan, waar wij ons allebei goed in konden vinden. Vooraf was al afgesproken dat ik na mijn verlof aan de slag zou gaan bij een andere werkgever. Niet omdat het werk of de organisatie niet beviel, maar omdat we gingen verhuizen. We zijn zo op een goede manier ‘uit elkaar’ gegaan.
Ik kan nu terugkijken op een periode waarin ik de ruimte heb gekregen om te doen wat mogelijk was, vol begrip en empathie. Wat een rust heeft dat gegeven. Het overleg, de eerlijkheid en de openheid in deze organisatie vond ik het heerlijk. Soms mis ik deze werkplek dan ook nog wel. En na de vervelende ervaringen tijdens mijn eerste zwangerschap, was het fijn om tijdens de tweede zo weer een stukje vertrouwen terug te krijgen.
