Het werken als verpleegkundige doe ik omdat ik iets wil betekenen voor anderen, in de hoop dat dat ook gewaardeerd wordt. Helaas heeft een patiënt onlangs een klacht gemeld, waar ik bij betrokken ben geweest.
Dat zijn de minder leuke dingen van het vak, patiënten die niet tevreden zijn over de zorg die je hebt geleverd. Je hoopt dat je zorg levert naar ieders tevredenheid, maar deze mevrouw was dat niet.
Lees ook: positieve gezondheid in de verpleegkunde
Na haar vaatoperatie, die goed was gelukt, had mevrouw veel pijn omdat haar been in één klap weer volledig werd doorbloed. Na de maximale pijnstilling op de recovery, had ze nog steeds pijn. Ze kreeg daarom een PCA-pomp. Eenmaal op de afdeling was de pijn nog steeds aanwezig, maar draaglijk. De arts kwam nog langs om mevrouw zelf te beoordelen en ik heb gevraagd of ik nog iets kon geven tegen de pijn als die straks eventueel wel weer heviger zou worden.
Foutmelding
De PCA-pomp was de enige pijnstilling die mevrouw nu nog kon krijgen. Regelmatig drukte mevrouw op de pomp, maar ze had het idee dat het niet veel deed; de pijn werd heviger en heviger. De pomp sloeg ook een aantal keer alarm, dus we twijfelden er allebei aan of mevrouw wel elke keer een gift kreeg. Ik besloot daarom om de pijnverpleegkundige erbij te vragen. Zij controleerde alles (pomp, systeem, infuusnaald etc.) en constateerde dat alles goed was.
In de handleiding van de PCA-pomp was ook niks te vinden over de foutmelding, voor de zekerheid resette zij de pomp. Hierna heeft de pomp geen foutmelding meer gegeven. Toen mijn dienst erop zat droeg ik het over aan de nachtdienst en rapporteerde ik zoals altijd in het EPD. De volgende dag had ik weer dienst en las ik dat de naald ’s nachts subcutaan liep en er dus een nieuwe ingebracht moest worden.
Klachtencommissie
De patiënt was hier erg emotioneel over. Mevrouw was er van overtuigd dat de pomp het al die tijd niet had gedaan. Ik heb mijn medeleven getoond maar ook uitgelegd dat we alles hebben gecheckt. Mocht de naald al niet goed hebben gezeten dan zou zij alsnog wel medicatie subcutaan hebben gekregen. Mevrouw heeft in de enquête bij ontslag aangegeven mij niet meelevend te hebben gevonden en een gesprek aangevraagd met de klachtencommissie.
Lees ook: zelfredzaamheid stimuleren zonder als onbehulpzaam te worden bestempeld
Naar aanleiding hiervan wilde mijn leidinggevende ook mijn kant van het verhaal horen. Gelukkig had zij daar begrip voor. We hebben de conclusie getrokken dat de patiënt haar ziekenhuisopname psychisch nog moest verwerken en onder invloed van de vele pijnmedicatie zo emotioneel reageerde. Dit neemt niet weg dat het voor de patiënt een nare beleving is geweest en het spijtig is dat de patiënt mij als niet meelevend heeft ervaren. Mijn leidinggevende heeft nog een positief gesprek gehad met de patiënt en hier is het bij gebleven, maar dit verhaal heeft nog wel een tijdje in mijn hoofd gezeten. Je wil het beste voor de patiënt en je wil er voor je patiënt zijn. Als dit niet zo wordt ervaren is dat soms wel erg lastig. Wat doe jij om dit soort situaties van je af te zetten?
