Als kind hield verpleegkundig specialist Merel al van schrijven. Op een laptop (ja, nog zonder internet) schreef ze verhalen die over van alles konden gaan. Na school sprak Merel niet af met vriendinnetjes, omdat ze weer een verhaaltje in mijn hoofd had. Nu als volwassene is dat niet anders. Ze kan zich op papier goed uiten en schrijft daarom nog steeds erg graag. Voorheen waren dit met name gedichten of blogs, tot ze bedacht om een boek te gaan schrijven. Ze vertelt over dat proces.
Als je van schrijven houdt dan is een eigen boek natuurlijk de ultieme wens. Het klinkt alleen zo groot en zo ver weg dat je de stap daartoe vaak niet wil of durft te zetten. Dat was bij mij niet anders. Tot ik dacht: ‘Wat als ik het wel doe?’ Ideeën had ik altijd wel, ik hoefde ze alleen maar uit te werken.
Mijn eerste boek
Dus zo gezegd zo gedaan, op een zondag middag besloot ik om te beginnen aan een boek. Vanuit mijn werk als verpleegkundige heb ik een overschot aan inspiratie. Op een regenachtige dag ging ik met een kop stomende thee naast mijn laptop aan de slag. Ik besloot dat mijn eerste boek dicht bij mezelf moest blijven. Op deze manier hoefde ik ook weinig onderzoek te doen. Ik begon met schrijven over het fictieve personage Mirjam, de verpleegkundige.
Ik combineerde het schrijven van het boek met een fulltime baan én een studie. Je kan je dus wel voorstellen dat het zeker geen snel proces was. Op vrije zaterdagen ging ik er een uurtje aan zitten, om er soms achter te komen dat ik even geen inspiratie had. Dan legde ik het weer weg. Andere dagen kon ik zo een paar uur achter elkaar doorschrijven en leken mijn vingers een eigen leven te leiden op het toetsenbord, heerlijk! Ik zat echt in mijn verhaal en begon mijn zelfbedachte personages steeds beter te leren kennen. Al met al was het een langzaam, maar heel leuk proces.
Deal met een uitgever
In het begin was het ook een beetje mijn eigen geheimpje. Mensen wisten wel dat ik wat aan het schrijven was, maar de inhoud van het verhaal was lekker van mij alleen. Tot het verhaal op een gegeven moment af was. Ik besloot de stoute schoenen aan te trekken en het op te sturen naar een moderne uitgeverij. Met als motto: niet geschoten is altijd mis.
Even later kreeg ik bericht, ze zagen er wel iets in en wilden het boek uitgeven. Nu is dus het moment dat ik mijn verhaal deel met de wereld. Heel leuk, maar ook heel spannend. Hoe meer mensen het lezen, hoe meer verschillende meningen er zullen zijn. En natuurlijk zullen er ook mensen zijn die het minder interessant vinden.
Maar dat neemt mijn trotse gevoel niet weg. Ik heb een boek in de kast staan met mijn eigen naam er op! Dus, als je iets wil: ga er dan gewoon voor! Waag die sprong in het diepe. Wat is het ergste dat er kan gebeuren?
