Psychiater Hans Vermeulen runt zijn eigen kleine praktijk in Amsterdam, waar hij zich richt op het behandelen van cliënten met o.a. ADHD of autisme. Daarbij vindt hij het belangrijk om aandacht en geduld te hebben.
“Een mens is meer dan het probleem waar hij hulp voor zoekt”, zegt Hans. “In mijn praktijk ben ik breder aanwezig. Je hebt eerst stabiliteit nodig. Je moet zekerheid voelen, voor we het probleem aanpakken: dat is mijn werkwijze. Het is te makkelijk om de behandeling te laten mislukken en te zeggen: ‘Ik heb mijn best gedaan, ik heb de regels gevolgd, we stoppen nu omdat er eerst iets anders geregeld moet worden’.”
Goed advies werkt niet voor iedereen
Het is nodig om te weten wat belangrijk is voor je cliënt, legt Hans uit. Want wat voor de een werkt, is voor de ander juist geen goed advies. Dat leerde hij lang geleden, door een mooi verhaal dat een van zijn leidinggevenden vertelde.
“Een vrouw met depressieve klachten werd poliklinisch behandeld”, begint hij. “Ze kwam de deur niet meer uit, dus kreeg ze het advies om naar het asiel te gaan en een hond te nemen. Voor het uitlaten moest ze de deur dan wel uit. Dat klinkt als een begrijpelijk advies. Maar na een tijdje verscheen ze met de hond op het spreekuur. Ze tilde het dier op, zette het op het bureau en zei: ‘Het werkt niet’. Daarna liep ze de deur uit.”
Oprechte interesse voor de cliënt
Hans deelt met DNZ dezelfde visie. Op mensen, maar ook op de zorg. Het is een drive vanuit idealisme: niet ‘gaten vullen en uren draaien’, maar oprechte interesse voor de cliënt en de betrokken zorgorganisatie. We moeten terug naar de fundamenten van de mens, vindt Hans.
“Een tijdje geleden had ik een extreem achterdochtige cliënt. Tijdens de behandeling zocht hij alles over mij uit, hij las alles wat er over mij bekend is. Door anderen werd hij weggestuurd, maar ik besloot om hem zelf ook te wijzen op informatie die bekend was over mij.” Daarmee won Hans zijn vertrouwen en was de cliënt bereid om samen te werken. Inmiddels is hij een ervaringsdeskundige met een HBO-opleiding.
“Hij voelt zich als persoon nu gewaardeerd”, vertelt Hans. “Met andere woorden: het zou erg makkelijk zijn geweest om de cliënt terug te verwijzen naar de huisarts, met het begeleidende bericht dat de cliënt niet behandeld wilde worden en alleen maar zijn achterdocht op mij had geprojecteerd. Maar uit mijn idealisme probeer ik met een cliënt altijd zelfvertrouwen op te bouwen en te werken aan zelfwaardering.
