Het was december 2013 en de tijd was eindelijk daar. Met lood in mijn schoenen stond ik voor de deur van de huisarts. Daar sta ik dan, als verpleegkundige, met zweethanden en knikkende knieën. “Zeg het eens, wat kan ik voor je doen?” vraagt ze vriendelijk. Het enige wat ik kan bedenken is dat ik hier weg wil. Ik wil dit niet, ik ben zelf verpleegkundige, ik heb hier geen hulp bij nodig!
Toch schiet ik vol en het enige wat ik uit kan brengen is: “Ik ben bang dat ik, net als mijn moeder, borderline heb.” Er valt een stilte. Het is eruit, ik heb het gezegd, mijn grootste angst die ‘borderline’ heet. En dan begint het balletje te rollen. Van de POH-GGZ naar de eerstelijns psycholoog, naar de diagnostiek binnen de GGZ door naar ruim drie jaar deeltijdbehandeling. En borderline is het niet geworden, PTSS en depressie waren de boosdoeners in combinatie met een ADD.
Geen verpleegkundige meer
Tijdens mijn deeltijdbehandeling ben ik in de ziektewet gekomen. Geen verpleegkundige meer. Maar wat blijft er dan nog over? Ik was mijn identiteit verloren. Daar waar de borderline van mijn moeder altijd op de voorgrond stond, stond ik daarachter, onzichtbaar, mijn best te doen voor erkenning. Dat lukte tijdens mijn studie en vervolgens in mijn werk. Ik was iemand, ik was een verpleegkundige!
Na mijn behandeling wist ik even niet meer wat voor werk ik moest gaan doen. In mijn hart ben ik altijd die verpleegkundige geweest. Het was weer tijd om wat te doen, ik wilde me weer zinvol en nuttig voelen. Ik wilde me weer moe voelen van arbeid in plaats van thuis zitten piekeren. Maar hoe pak je dat weer op ? Uiteindelijk kwam ik uit bij een vacature als verpleegkundige binnen de GGZ.
Op werk weet iedereen het
Ik heb heel erg geworsteld met open zijn over mijn depressie en de behandeling die ik daarbij heb gehad. Ik kan me dan ook goed herinneren dat ik tijdens de sollicitatie bij de GGZ heb gezegd: ‘Als ik er hier niet open over kan zijn, kan het nergens’. Tijdens mijn werk ben ik dan ook open over mijn depressie.
Zowel mijn directe collega’s als de behandelaren met wie ik samenwerk weten van mijn ervaringen. Zo probeer ik bij cliënten een taboe te doorbreken. Zij zijn niet ‘anders’ of ‘minder’ omdat ze een psychische kwetsbaarheid hebben. En stigma, daar hebben we allemaal last van! In allerlei vormen en maten.
Voorbij de aandoening
Nu zeven jaar verder, ben ik wie ik wil zijn. Ik ben een jonge vrouw, een moeder, een partner, een mantelzorger van een moeder met borderline, een zus en daarbij een verpleegkundige. Ik heb mijn identiteit gevonden, en daarbij ook mijn rust.
Ik ben verder dan mijn depressie, dan mijn PTSS. Ik leef voorbij de aandoening, zoals dat in het herstelproces genoemd wordt. Ik ben dan ook tevreden met elke handreiking die ik een cliënt kan geven, om een klein stapje verder in hun herstel te komen.
Ben jij zorgprofessional en op zoek naar de inhoudelijk mooiste opdrachten in de GGZ?
DNZ heeft dé opdrachten en vacatures voor Psychiaters en Verpleegkundigen als zzp’er of in vast dienstverband.
