Het is weer lekker winters deze week, met op sommige plekken ook (kans op) wat sneeuw. Het doet wijkverpleegkundige Marieke denken aan een eerdere winterse ervaring. Met toen geen klein, vriendelijk laagje sneeuw waarmee het dagelijkse leven gewoon door blijft gaan, maar een flink pak sneeuw! Dat brengt uitdagingen voor verpleegkundigen in de thuiszorg, zag zij.
Die week lijkt de Achterhoek even veranderd te zijn in een pittoresk dorpje in de Alpen. Als ik voor mijn werk de deur uit moet, probeer ik me al zwoegend en ploeterend een weg te banen door de besneeuwde straten. Het weer zorgt ook voor vastgevroren autoportieren, spanning onderweg en problemen om je auto van de parkeerplaats te krijgen. Om nog maar te zwijgen over de angst om onderweg in the middle of nowhere vast te komen zitten!
Thuiszorgroute op de tractor
Toch ontstaan er door dit weer ook veel mooie initiatieven. Een van mijn collega’s, Brenda, is zo’n topper die juist heel creatief werd van de sneeuwproblemen. Toen ze ’s ochtends aan haar route wilde beginnen, kwam ze er al gauw achter dat ze haar auto met geen mogelijkheid de weg op zou krijgen. Maar dat was geen probleem voor haar, want ze besloot gewoon een tractor te lenen van de buurman op de boerderij naast haar! Een prachtig staaltje naoberschap, waar ik eerder ook al eens over schreef.
Ook andere collega’s zijn inventief en komen in actie. brengen in kaart welke personen echt een thuiszorgmedewerker nodig hebben. Op basis daarvan passen we de routes aan en schalen we de zorg af. Medewerkers die niet in de buurt van hun werk wonen, bieden aan om in hun eigen woonplaats bij te springen. Ondertussen horen we hartverwarmende berichten van mantelzorgers die aangeven zelf wel een tijdje te kunnen zorgen voor hun naasten. Er ontstaat een enorm gevoel van saamhorigheid.
Hulp van alle kanten
Via sociale media wordt gezocht naar mensen met tractoren of terreinwagens, die ons kunnen helpen om zorg aan kwetsbare cliënten te kunnen blijven leveren. De reacties zijn overweldigend. Tijdens de nachtdiensten krijgen onze collega’s een eigen chauffeur en overdag zorgen deze mensen ervoor dat we ook mensen in een buitengebied kunnen bereiken. Het is prachtig om te zien dat er zoveel mensen bereid zijn om ‘zomaar’ even te helpen.
Er is geen protocol voor, maar toch zie ik overal samenwerking, coördinatie en maatwerk. Ik ben trots op mijn collega’s die dit maar mooi weten te regelen en doen wat nodig is. Het zijn echte toppers. Aan de andere kant ben ik al die hulptroepen ook onwijs dankbaar, zij hebben het verschil gemaakt. Tijdens de coronacrisis voelt dit extra mooi. Het woord ‘sneeuwsterren’ schiet door mijn hoofd. Sterren fonkelen, blinken in de nacht. Ze geven richting en zijn een metafoor voor hoop. Dat is precies waar al deze mensen voor hebben gezorgd.
