Het is alweer jaren geleden, maar ik kan me de ‘onwennigheid’ van mezelf nog zo goed herinneren. Na de geboorte van onze eerste zoon ben ik gaan werken in de terminale thuiszorg in de nachtelijke uren.
Ik kende de terminale zorg niet. Ik had eigenlijk nooit nagedacht wat je aan het einde van je dienst tegen een cliënt zegt die dood gaat. Ik zag niet op tegen mijn werkzaamheden van die nacht, maar wel zag ik op tegen het afscheidsmoment. Wat zeg je toch tegen iemand die dood gaat en die je wellicht niet weer ziet?
Ik bedacht me dat “Tot ziens” geen juiste afscheidszin was. Het was namelijk wel duidelijk dat ik deze meneer niet weer zou treffen. Maar wat zeg ik dan wel? Poeh! Ik vond dat best lastig en toen de dienst begon om 23 uur wist ik het nog niet…Ik werkte die nacht bij een meneer van 78 jaar. Hij had de helft van de nacht heerlijk rustig geslapen, maar we hadden ook veel gepraat. Hij vond het fijn dat hij een verpleegkundige trof die hij niet kende. Hij vertelde die nacht veel over zijn leven. Over de dingen die hij geweldig had gevonden en de dingen waar hij achteraf best een beetje spijt van had. Hij vertelde ook dat hij klaar was om dood te gaan. Hij hoopte dat het niet al te lang meer duurde om naar de hemel te mogen gaan. Hij was er klaar voor om zijn vrouw, die vijf jaar geleden was gestorven, weer te zien.
Ik had me voor niets druk zitten maken. Ik wist, na deze nacht, wat ik tegen deze man kon zeggen bij mijn vertrek. Ik heb hem een fijn weerzien gewenst met zijn vrouw en alle andere bekenden die hij zou gaan treffen in de Hemel.Hij knikte en had een glimlach op zijn gezicht. Ik leerde die nacht dat je dit soort zaken niet van te voren kunt bedenken. Het hangt af van de situatie, het moment, het contact wat je die nacht hebt opgebouwd en wat je samen besproken hebt.
Alle andere keren dat ik werkte in de terminale nachtzorg was het afscheid iedere keer weer anders. Soms kort en met wat minder inhoud omdat de cliënt of zijn familie me puur als infuusverwisselaar zag; ook prima! Soms met meer inhoud en emotie omdat de nacht ons toch een beetje samen had gebracht.
