Als thuisbegeleider voor kinderen met een verstandelijke beperking of een vorm van autisme kom je in hele diverse gezinnen terecht. Ik wil graag een casus met jullie delen waarin ik terecht kwam. Vader en moeder hebben een licht verstandelijke beperking en hebben twee kinderen van 8 en 11 jaar van wie de oudste een vorm van autisme heeft.
Ik kom daar kennis maken om te kijken of het klikt tussen het gezin en mij. Als de deur open gaat staan beide kinderen al klaar met een gebaksdoos in de hand. Ik begroet hen allen vriendelijk. Direct valt me op dat er bijna geen vloerbedekking in huis ligt, dat er al hele lange tijd niet is schoongemaakt en dat de hygiëne ver te zoeken is. Ik ga op de bank zitten en er wordt me koffie aangeboden. Ik had een blik in de keuken geworpen en wist niet wat voor koffie ik zou krijgen en hoe schoon die beker zou zijn, dus ik hield het bij een glaasje water.
Het meisje van 11 vraagt of ik een lekkere koek wil, die ze speciaal voor mij bij de bakker heeft gehaald. Ik geef aan dat dat erg lief is, maar dat ze voor mij echt geen speciale dingen in huis hoeven te halen. Want als ik het huishouden bekijk, zie ik wel dat ze het financieel niet breed hebben. Het meisje pakt een schoteltje en legt de koek er op. Trots loopt ze naar me toe, het schoteltje scheef en de koek valt op de grond, tussen het stof en de haren van de hond. Het meisje pakt de koek weer op, blaast er even tegenaan om de haren weg te blazen, spettert daarmee nog wat speeksel mee en geeft me de koek. Vol verwachting kijkt ze tot ik de eerste hap neem. Op dat moment gaat de bel.
Vader, moeder en beide kinderen rennen naar de deur om samen open te doen. Ik ben even alleen in de huiskamer en bedenk me geen moment. Ik pak de koek en frommel die in mijn broekzak. Het gezin komt weer binnen en het meisje ziet het lege schoteltje. Ik gebruik een leugentje om bestwil: “De koek was zo lekker, ik heb hem in 1 keer opgegeten”. Maar zeg er direct bij dat als ik de volgende keer weer kom, ik geen koek van de bakker wil die ze speciaal voor mij kopen.
Stilletjes weet ik de eerste activiteit al die ik met de kinderen ga ondernemen. Ik zou namelijk als thuisbegeleider in dit gezin ingezet gaan worden om met de kinderen activiteiten te ondernemen. Ik ga koekjes met ze bakken in hun eigen huis. Ik leg moeder uit dat we dan wel ruimte nodig hebben in de keuken en dat het aanrecht opgeruimd moet zijn. De motivatie voor opruimen is hoog. De kinderen, en stiekem ook de ouders, hebben namelijk veel zin aan koekjes bakken.
Een paar dagen later kom ik voor mijn eerste activiteit en ben benieuwd hoe ik de keuken aan tref. En jawel…de afwas is weggewerkt, het aanrecht is schoon en 4 paar ogen kijken me verwachtingsvol aan….Wat hebben ze genoten van de koekjes bakken en op eten. Ik heb hun vertrouwen gewonnen! Maar, er is veel werk aan de winkel in dit gezin. Ik weet dat ik de lat niet al te hoog moet leggen en dat we met kleine stapjes moeten gaan werken. Zij hebben vertrouwen in mij en dat is de basis om verder te gaan!
