“Dat kan je niet”, “Daar heb je geen capaciteiten voor”, “Jij”? “Doe maar niet.” Enkele opmerkingen die ik in de loop van mijn leven gehoord heb als ik een idee had, een plan of iets nieuws ging doen. Soms luisterde ik ernaar, maar meestal niet.
Al heel vroeg heb ik besloten dat ik ondernemer wilde worden. Dat stond voor mij vast. Ik weet zelfs nog waar het was. Op de middelbare school bij meneer Sleet of van der Sleet, leraar economie. Ik zat links voor in de klas, ik keek naar buiten en ik zag daar mensen lopen, mensen fietsen en auto’s rijden. Op zich niets bijzonders. Alleen: ik wilde dáár zijn. Ik wilde buiten zijn, ik wilde gaan en staan waar ik wilde. Ik wilde ideeën ontwikkelen, ongeacht wat een ander daarvan vond. Toch zou het nog een aantal jaren duren voordat dit gebeurde.
Mijn moeder besloot dat ik verpleegkunde ging doen
Het was zomer en ik had mijn middelbare school diploma behaald. Mijn moeder besloot dat het goed was dat ik de verpleegkundige opleiding zou gaan doen. Ik wist het eigenlijk nog niet (wat ik wilde), maar het klonk niet verkeerd en ik meldde mij aan. Gelukkig een schot in de roos, want wat vind ik het een heerlijk vak! Ik studeerde af en werkte in verpleeghuizen, thuiszorg en revalidatie. Overal vond ik het leuk, omdat ik het werk gewoon leuk vind.
Het leven kan soms gek lopen
Van werknemer, werd ik zzp’er, van zzp’er werd ik directeur van een zorginstelling. Ja beste mensen, het leven kan soms gek lopen. In die tijd heb ik verschillende activiteiten ontwikkeld, van dagjes uit tot aan vakanties met mensen met een beperking, teams aangestuurd om van rode naar groene cijfers te gaan. Momenteel bestaat mijn baan uit fulltime directeur zijn. De visie die ik wil verspreiden is de warme zorg. Voor mijn cliënten, maar ook zeker voor mijn collega’s. Mijn werknemers noem ik altijd collega’s. Dat voelt beter.
Eigenwijs
Ik ben 33 jaar oud, net moeder geworden van een prachtige dochter en 6 jaar getrouwd. Ik ben (volgens anderen) eigenwijs, koppig, leer vaak niks als mensen met goede bedoelingen bij me komen (lees ongevraagd adviseren), ik ben gedreven, duld geen “nee” (soms dan), ik heb weinig geduld (behalve met mijn cliënten) en ik kan in het gezelschap van goede vrienden heel donkere humor hebben. Dat moet je soms even begrijpen. Donkere humor helpt me te relativeren als ik of de organisatie voor problemen staan. Dankzij doorzettingsvermogen, vertrouwen hebben in het proces, vele tranen en onvoorwaardelijke steun van een aantal mensen zijn we gekomen waar we nu zijn.
Lieve lezers, ik ga jullie meenemen in de wereld van een zorgondernemer. Ik zal mijn best doen om de verhalen te combineren met mijn verpleegkundig hart, want ik mag dan werken als directeur, in mijn hart blijf ik altijd verpleegkundige.
Katinka is van oorsprong verpleegkundige en heeft drie jaar geleden samen met een compagnon een thuiszorgorganisatie opgezet. En met succes. Katinka gelooft in het leveren van warme zorg. Ze houdt ook van uitdagingen, zowel van een ingewikkelde casuïstiek als het zien van mogelijkheden om kansen te creëren. Met haar blogs probeert ze vanuit een andere kant de zorg te laten zien.
