Hij was nog maar een paar dagen bij ons in het hospice en zij had nog niet eerder voor hem gezorgd. Ze loopt stage en is al zover dat ze zelfstandig voor mensen kan zorgen en de lijntjes die er gelegd moeten worden ook keurig legt. Waar ze hulp nodig heeft, schroomt ze niet te vragen en waar ze moet handelen, handelt ze.
Ze heeft de afgelopen tijd ontzettend veel geleerd. Niet in de laatste plaats over haarzelf. Ze is bijdehand, maar achter haar kordate optreden schuilt een onzeker meisje dat het graag goed wil doen. Zeg maar gerust heel erg goed.
Rijk
De overdracht van de nachtdienst was duidelijk; Rijk, 88 jaar oud en bekend met hartfalen, ging in conditie snel achteruit. Lois had gelijk na de overdracht even bij hem gekeken en met hem overlegd dat ze tegen half 10 bij hem zou komen. Hij kon dan nog even rusten en zij had dan alle tijd voor hem. “Helemaal goed vrouwtje”, zo sprak Rijk en Lois begon met de andere taken die ze had.
Blauw
Om kwart voor negen ging de pieper van de vrijwilliger met wie Lois samen werkte. “Laat mij maar even”, zei ze en gelijk liep ze naar Rijk. Ze trof hem hangend in zijn kussens aan, zijn gezicht kleurde blauw. Hij kon nauwelijks praten, Lois zag dat hij heel snel achteruit ging. Ze pakte zijn hand en ging op een krukje naast hem zitten. Ze alarmeerde een gediplomeerd verpleegkundige en die ging medicatie voor hem regelen. Lois was, Lois zat, Lois had oogcontact, Lois steunde.
Begrip
Lois begreep wat Rijk niet meer kon zeggen; “ik moet het laatste stukje afleggen, blijf bij me, ik kan het niet alleen”. Tijd om de familie te bellen was er niet meer, het proces verliep met een enorme snelheid. Ze straalde rust en begrip uit en kon deze rust met zachte woorden en haar pezige jonge handen op Rijk overbrengen.
Dankbaarheid
De familie is door de collega gebeld en kwam helaas te laat. Wat waren ze dankbaar dat deze jonge liefdevolle, enthousiaste leerling er was geweest, gelijk toen hun echtgenoot en vader haar nodig had. Zij waren te laat maar toch was het goed.
Blijf alsjeblieft!
Wat is het ontzettend mooi dat juist ook jonge mensen in de palliatieve zorg willen werken, zich willen bekwamen en ontwikkelen. Je hoeft er niet per se levenservaring voor te hebben. Je moet vooral echt zijn. Zoals Rijk aangaf dat ze moest blijven, wil ik dat ook doen. Blijf, lieve Lois! En als je toch denkt dat het beter is nog even verder te studeren dan is dit een pleidooi aan alle jonge leerlingen met een warm empathisch hart; wees maar niet bang dat je te jong of te onervaren bent. Je hebt de palliatieve zorg wat te brengen! Je pure echtheid maakt zoveel goed.
