Soms gebeurt er op een werkdag iets wat je niet makkelijk los kan laten. Een escalatie, een slechtnieuwsgesprek of juist een ontroerende gebeurtenis: het blijft maar door je hoofd spoken. Ook verpleegkundige Nikita heeft er weleens last van. Er thuis even over praten kan dan heel erg opluchten, maar ja, hoe doe je dat met je beroepsgeheim? Ze vertelt hoe zij dit aanpakt.
Na een dag werken kom ik thuis en merk ik aan mezelf dat ik nog niet helemaal afstand heb kunnen doen van wat er die dag is gebeurd. Tijdens het ophalen van de kinderen op de BSO ben ik ongeduldig en ik irriteer me eraan dat ze net iets te langzaam (naar mijn zin) hun rugzak pakken en jas aantrekken. Thuis staat er nog wat afwas van die ochtend en als de kinderen hun schoenen uittrekken, hoor ik het zand door de gang verspreiden. Zucht, wat een rotdag. Ik ben blij als het morgen is!
Praten over je werk
Jij hebt vast ook wel zo’n voorbeeld waar je nu aan denkt. We hebben natuurlijk allemaal wel van die dagen. Maar sommige mensen kunnen hun werk wat lastiger loslaten en nemen de problemen van het werk mee naar huis. Ik zelf kan over het algemeen altijd wel goed loslaten, maar heb, soms ook juist uit enthousiasme, wel vaak de behoefte om over dingen te vertellen. In onze zorgsector soms best lastig want ja, wat vertel je wel en wat vertel je niet met in je achterhoofd ons beroepsgeheim.
Zeker in de tijd dat ik nog in de psychiatrie werkte, maakte ik nogal wat bizarre situaties mee. Ik weet nog goed dat een cliënt zo boos op mij en mijn collega was, dat ze bij het verlaten van haar kamer een stoel achter ons aan gooide. Op een haar na raakte deze stoel ons niet. Toen de situatie weer onder controle was, werd deze uitgebreid nabesproken met collega’s op kantoor. Dat was altijd fijn om de eerste stoom bij af te blazen. In de auto terug naar huis ging de muziek flink aan en na een ritje van een half uur was de ergste schrik wel gezakt. Het had natuurlijk zomaar anders kunnen aflopen. Toch voelde ik thuis wel de behoefte om deze escalatie met mijn man te delen.
Een bewuste afweging
En zo kan ik nog wel meerdere voorbeelden bedenken, trouwens ook vanuit de wijkzorg. Daar maak je weer andere dingen mee, zoals onverwachtse sterfgevallen of ‘schrijnende’ situaties die ik dan toch graag wil delen. Soms om gewoon even mijn gevoel kwijt te raken, soms om te sparren. Ik maak in mijn hoofd wel altijd de afweging welke informatie ik wel en niet vertel. Sommige details zijn overbodig en maken wel degelijk inbreuk op de privacy van de betrokkenen.
Ik ben van mening dat als je je bewust bent van je beroepsgeheim en dus in je hoofd een afweging maakt van welke details je wel of niet vertelt, het heel menselijk is om dingen met elkaar te delen. Zeker als dit van invloed is op je humeur en dus je omgeving hier ook last van krijgt. Door te vertellen hoe ik me voel en wat ik meemaak, kan mijn omgeving hier begrip voor krijgen. Hoewel.. toen ik vertelde over die stoel zei mijn man dat ik misschien toch maar een andere baan moest zoeken of zulke verhalen niet meer met hem moest delen! Tja, dat is dan weer een ander gesprek.
