Een koukleum: iemand die het altijd koud heeft. Verpleegkundige Irene herkent zich er wel in. Terwijl het hier langzaam zomer begint te worden, zit zij al maanden in de zon. Irene overwintert namelijk al jaren op tropische bestemmingen. Daar zit ze perfect, tot het op haar afdeling in het ziekenhuis ineens ook begint te vriezen.
Ik begin al te rillen bij de gedachte aan de koude winter. Als een eskimo, ingepakt in een dikke trui, gewikkeld in een sjaal en met een muts tot ver over mijn oren, waag ik me in de winterdagen naar buiten. Het mag dan wel overdreven klinken, maar voor mij is het de realiteit.
Vluchten naar de tropen
De warmteregulatie in je lichaam wordt bepaald door verschillende factoren, waarbij organen zoals de hypofyse en hypothalamus, huid en spieren, maar ook hormonen een belangrijke rol spelen. Wil je afkoelen dan begin je te zweten en wordt er warmte onttrokken aan je lichaam. Wil je opwarmen dan begin je te rillen, een reflex waarmee je lichaam warmte produceert. Best handig zo’n mechanisme. Al lijkt het wel of mijn innerlijke thermostaat uit balans is. Helaas kan je je innerlijke thermostaat niet zomaar een graadje hoger zetten. Bedankt moeder natuur!
Als een echte koukleum zit ik allesbehalve op de winter te wachten. Wanneer de warme zomerdagen langzaam plaatsmaken voor de herfst en de blaadjes aan de bomen beginnen te verkleuren, begint er in mij innerlijke onrust te ontstaan. Ik moet weg! Al jaren ontvlucht ik dan ook de Nederlandse winter en strijk ik neer onder de Caribische zon. Dit jaar verplaatste ik voor even mijn werk als verpleegkundige van het koude Nederland naar het tropische Aruba. Een ‘One happy island’ waar de thermostaat zonder problemen oploopt tot zo’n 30 graden. Geen slechte deal, toch? Opwarmen op een tropisch eiland.
Bibberen op Aruba
Ik streek neer op afdeling B3: Chirurgie, MDL en Neurologie, een gevarieerde afdeling met ongeveer dertig bedden. Ondanks dat het buiten zomers warm is, voel ik daar in het ziekenhuis niets van. Waar in Nederland in de zomermaanden de zweetdruppels van mijn rug druppelen, staat hier de airconditioning volop te blazen en lijkt er van een zomer geen sprake te zijn. Die veel te koude airco, ik zou er zelf spontaan ziek van worden!
Ondanks de bezuinigingen blijft de airco vrolijk ijskoude lucht over de afdeling blazen. Met name in de avond en tijdens nachtdiensten wordt het al gauw erg koud op de afdeling en blijkt mijn wintervest geen overbodige luxe te zijn. Al snotterend loop ik over de afdeling. Bibberen en klappertanden op Aruba, wie had dat gedacht? Het bestaat echt!
Niet alleen ik, maar ook mijn patiënten vragen zich af of de airco niet een tandje minder kan. Het lijkt wel of ik op de Noordpool beland ben. En grappig genoeg dachten mijn Arubaanse collega’s er tijdens de kerstdagen net zo over, toen ze buiten de afdeling als versiering een bordje plaatsten met de tekst ‘Welkom op de Noordpool’! Hoe hilarisch is dat?
Creatieve oplossing
Mijn patiënten vinden het toch net iets minder hilarisch wanneer ze weer liggen te rillen onder hun dekens. Wanneer ik mevrouw Maduro haar medicatie kom geven, zie ik nog net een klein plukje haar boven de dekens uitkomen. “Senora Maduro?” vraag ik. Langzaam verschijnt mijn patiënt van onder haar deken vandaan. Ze vraagt of ik nog een extra deken voor haar heb, want het is immers ‘hopi friu aki’, oftewel heel erg koud hier! Helaas blijkt mevrouw Maduro niet de enige te zijn met dit verzoek en stuit ik tot haar grote teleurstelling op een lege linnenkast. Zelfs op de verborgen plekjes is geen deken meer te bekennen.
Gelukkig heeft mijn creatieve zusterbrein direct een oplossing. Even een XL-handschoen met heet water vullen en klaar is kees. Bij gebrek aan beter lijkt me dit de beste oplossing. De warme handschoen wordt dankbaar met beide handen aangegrepen. Stiekem vind ik het zelf ook wel lekker om even op te kunnen warmen.
Even waan ik me op dit tropische eiland weer terug in de Nederlandse winter. Maar wanneer mijn dienst erop zit en ik de deur van het ziekenhuis achter me sluit, daalt er een deken van warme lucht over me neer. En dan besef ik weer dat ik de winter ontvlucht ben en op een tropisch eiland bivakeer. Tijd om lekker op te gaan warmen op het strand, het liefst met een lekkere cocktail in mijn hand.
