Het is 2023. Verpleegkundig specialist Merel ziet steeds meer werkende moeders om zich heen, maar heeft toch het gevoel dat we nog conservatief blijven hangen in de ouderwetse rolpatronen: de vader zorgt voor het inkomen en de moeder zorgt voor de kinderen.
Misschien wordt dit in de zorg wel uitvergroot omdat vrouwen oververtegenwoordigd zijn en omdat we voornamelijk zorgende types zijn. Toch vind ik dat jammer en zou ik (jonge) ouders aan willen moedigen om het gesprek aan te gaan over de verdeling van de zorg- en werktaken.
Meten met twee maten
Na mijn zwangerschapsverlof kreeg ik heel vaak de vraag hoeveel ik zou gaan werken nu ik moeder ben. De vraag begrijp ik op zich wel, een kind krijgen heeft namelijk nogal een impact op je leven. De antwoorden die ik kreeg wanneer ik aangaf fulltime te blijven werken, begrijp ik echter niet. Zo was de reactie negen van de tien keer: ‘Oh, wat veel, nu je moeder bent.’ Als ik die collega vervolgens vroeg of ze dat ook zou vinden als ik de vader was, werd dit ontkend: een vader die 36 uur werkt is een betrokken vader, een moeder die 36 uur werkt is te carrièregericht.
Ik stoorde me enorm aan deze opmerkingen, mede omdat ze zorgden voor een schuldgevoel: ben ik dan geen goede moeder? Inmiddels weet ik dat het een maatschappelijk ‘probleem’ is. We zijn de afgelopen decennia al ver gekomen, maar nog steeds heersen er ongelijke verwachtingen van vaders en moeders. Als bijvoorbeeld het huis niet netjes is, wordt de moeder hierop aangekeken. En sectoren waar veel vrouwen werken zijn nog steeds de slechtst betaalde sectoren, denk aan de zorg en het onderwijs.
Ongelijkwaardig begin
De ongelijkheid tussen moeder en vader wordt gestimuleerd door hoe de huidige verlofregeling rondom zwangerschap en geboorte eruit ziet. De moeder is de eerste maanden van het leven van de baby (verplicht) thuis, de vader niet. Hierdoor ontstaat er een valse start waarin de moeder de expert wordt: wanneer geef je de voeding, hoe sus je de baby, hoe verschoon je het beste de luier en ga zo maar door. De vader kan deze voorsprong maar moeilijk bijbenen met zijn ene week volledig betaald verlof. Gelukkig zijn deze regelingen de afgelopen jaren veel beter geworden, maar we zijn er nog lang niet.
Het zou goed zijn om als ouders regelmatig met elkaar te evalueren hoe de taken zijn verdeeld en hoe tevreden jullie daarover zijn. Ik zeg niet dat alle huishoudens alles 50/50 moeten verdelen, maar beide ouders zouden wel tevreden moeten zijn over hoe de verdeling is. Soms heeft een partner oprecht niet door dat je meer taken doet dan je op het eerste moment ziet. Bij ons was dat bijvoorbeeld het bestellen van luiers, luierdoekjes en vitaminen wanneer deze bijna op waren. Je kan proberen je partner hier deelgenoot van te maken, door te vragen of hij of zij het een volgende keer op wil pakken. Het af en toe spaak laten lopen kan ook een goede opfrisser zijn.
Inmiddels werk ik nog steeds fulltime en ben ik in verwachting van ons tweede kindje. Mijn man werkt al een tijdje 32 uur en dat ben ik na de geboorte ook van plan. Niet omdat dat van mij verwacht wordt, maar omdat ik dat zelf graag wil.
