Verpleegkundige Irene werkt regelmatig periodes in het buitenland en heeft inmiddels ervaring in een hoop verschillende landen. Dit jaar kreeg ze de kans om in Zwitserland aan de slag te gaan. Ze vertelt hoe het klinisch redeneren er daar in het ziekenhuis aan toegaat.
Klinisch redeneren is een belangrijk onderdeel van mijn werkzaamheden als verpleegkundige. Met de juiste tools krijg je hiermee een overzichtelijk inzicht van de situatie van je patiënt. Sinds 2009 ben ik afgestudeerd als verpleegkundige en is klinisch redeneren niet meer weg te denken in mijn werk. Het zit erin gebakken en het gaat eigenlijk automatisch. Maar dat klinisch redeneren in het buitenland nét even wat anders gaat dan gedacht, heb ik recent ondervonden.
Werken in Zwitserland
Ik ben dit jaar aan de slag gegaan als algemeen verpleegkundige op de afdeling Interne Geneeskunde in het ziekenhuis in Zwitserland. Ondanks dat werken in het buitenland voor mij niet nieuw is, was het werken in Zwitserland dat wel. Dat betekende opnieuw een sprong in het diepe, mezelf aanpassen aan een nieuwe omgeving en het loslaten van mijn oude routines. Daarnaast maakte het spreken van de Duitse taal het klinisch redeneren er voor mij niet makkelijker op en duurde het even voordat ik gewend raakte aan de terminologie en medicatie daar.
Het is essentieel dat je begrijpt waar het over gaat en de klachten van je patiënt goed uit weet te vragen. Gelukkig ging ik al snel zaken herkennen en verbanden leggen, zodat ik hier makkelijker op in kan spelen. Na enkele maanden ben ik gewend geraakt aan het Zwitserse leventje en de manier van werken. Waar ik in het begin nog mijn vraagtekens had bij bepaalde werkwijzen, is het voor mij nu routine geworden en ga ik zorgeloos mee in de routine op deze afdeling.
De automatische piloot kan je vergeten
Het werken op de automatische piloot is iets wat ik hier heb moeten leren loslaten. Terug naar de basis, om vanuit daar nieuwe routines op te bouwen. Zo worden er in Zwitserland bijvoorbeeld andere normaalwaarden gehanteerd voor de vitale parameters dan in Nederland. Dat zorgt ervoor dat ik altijd alert moet blijven. Wanneer de bloeddruk van een patiënt verhoogd is, wordt er hier standaard reservemedicatie voorgeschreven. Die mag je vervolgens zonder overleg met een arts geven. Dit geldt vaak voor een systolische druk van hoger dan 160 of 180mmHg.
Dit zie ik nog weleens over het hoofd. Wanneer ik keurig de arts bel om te melden dat de bloeddruk van mijn patiënt verhoogd is, krijg ik de vraag: “Heb je de reservemedicatie al gegeven?” Oepsie! Ik voel mijn hoofd rood worden en trek een sprintje naar mijn patiënt, om onder het mom van ‘beter laat dan nooit’ alsnog de voorgeschreven medicatie te verstrekken. Waar je in Nederland een evaluatiemoment afspreekt met de arts, is het hier gebruikelijk dat je de medicatie de tijd geeft om zijn werk te doen en wordt er geen duidelijk evaluatiemoment afgesproken. Belangrijk blijft natuurlijk wel dat je in de tussentijd in de gaten houdt of je patiënt geen klachten ontwikkelt.
Verschillen met Nederland
Niet alleen de streefwaarden van de bloeddruk zijn anders, ook de gehanteerde streefwaarden van de temperatuur zijn niet hetzelfde. Zo is het in Zwitserland gebruikelijk om bij een temperatuur van boven de 38,3 bloedkweken af te nemen, terwijl we dit in Nederland vaak pas boven de 38,5 doen. Ik vraag me wel af waar die streefwaarde eigenlijk op gebaseerd is en of die 0,2 graad het verschil gaat maken. Maar hey, ieder zo zijn werkwijzen.
Dit zijn niet de enige verschillen met Nederland. Ondanks dat de werkwijze bij het controleren van de bloedsuiker in Zwitserland niet afwijkt van wat ik in Nederland gewend ben, worden er wel andere interventies gehanteerd voor het bijregelen van de bloedsuiker. Bij elke bloedsuikercontrole moet ik mezelf er weer op attenderen een blik te werpen op het bijregelschema in plaats van te varen op mijn routine.
Daarnaast is het in Zwitserland gebruikelijk wanneer de patiënt 3 keer daags antibiotica voorgeschreven krijgt, dit te verdelen over 24 uur en je dus keurig elke 8 uur paraat staat met je infuuslijntje. In Nederland worden er vaak vaste medicatierondes gehanteerd, maar hier kom ik op de gekste tijdstippen aanzetten met mijn antibioticakuurtje. En waar de dubbelcontrole in Nederland zo belangrijk is, lijkt dit in Zwitserland geheel overbodig te zijn. Tja, verschil moet er wezen toch?
