Als oncologieverpleegkundige ben je nauw betrokken bij je patiënt en zijn of haar naasten. Dat blijkt wel weer als Noah in de nachtdienst zorgt voor Gerard, een man met een gemetastaseerd longcarcinoom. Ze schrijft over een ontroerende dienst.
Luister ook onze podcastaflevering over de afdeling oncologie
Gerards partner Marja slaapt vannacht bij hem, want hij gaat hard achteruit en zal op kort termijn komen te overlijden. Mijn collega van de avonddienst heeft gevraagd of ik vannacht een keer extra binnen kan lopen bij het echtpaar. Gerard en Marja zijn erg bescheiden en willen absoluut niet tot last zijn, maar zijn allebei doodsbang. Gerard omdat hij Marja en de kinderen eigenlijk niet in de steek wil laten. En Marja omdat ze niet weet wanneer Gerard zijn laatste adem uit zal blazen.
Samen tot het einde
Als ik de kamer binnenloop, zie ik het echtpaar liefdevol bij elkaar liggen. De collega van de avonddienst heeft twee bedden tegen elkaar aangeschoven zodat ze, zolang het duurt, zo dicht mogelijk bij elkaar kunnen zijn. Gerard heeft zijn arm om Marja heen geslagen. Het kussen van Marja is nat van alle tranen die zij heeft gelaten. Het is zo verdrietig, maar ook mooi om te zien dat Gerard zelfs nu Marja nog probeert te troosten. Ik voel me vereerd dat ik hier toeschouwer van mag zijn.
Als ik even later weer even bij het echtpaar ga kijken, hoor ik Gerard kreunen. Marja zit bezorgd naast hem en aait over zijn hoofd. Ik geef wat morfine en stel voor om Gerard een andere houding te geven. Omdat hij niet meer zelf kan draaien help ik hem. Gerard is wel nog aanspreekbaar en dat is fijn want dan kan ik aan hem vragen wat zijn lievelingshouding is. Hij geeft aan dat dat zijn rechterzij is.
Om Gerard goed op zijn zij te draaien, moet ik aan de kant waar Marja ligt gaan staan om te helpen. Maar omdat het bed van Marja daar staat wordt dat wat lastig. Ik vraag haar of ze het erg vindt als ik even bij haar in bed kom. Ze schudt van nee. Ik schop gauw mijn klompen uit en klim bij Marja in bed om Gerard te helpen. De hele situatie is een beetje vreemd maar het voelt gek genoeg normaal. We moeten alle drie eigenlijk een beetje lachen. Het is echt een situatie met een lach en een traan.
Vijftig jaar samen
Gerard valt daarna al snel weer in slaap, maar Marja moet nog even afschakelen voordat ze weer kan slapen. We maken een praatje en ze vertelt over hun leven samen. Ze zijn ruim vijftig jaar getrouwd en nog heel erg gelukkig samen. Het valt haar zwaar dat ze al bezig is met het regelen van zijn afscheid terwijl hij er nog is. Ik probeer haar te troosten en nadat de emoties weer een beetje zijn afgezakt kruipt ze weer tegen Gerard aan.
Ik verlaat de kamer met een brok in mijn keel, haal een paar keer diep adem en ga verder naar mijn andere patiënten. De volgende avond als ik op mijn werk kom is Gerard er niet meer. Van mijn collega hoor ik dat het echtpaar ontzettend tevreden is geweest over mijn zorg. Het voelt goed dat ik afgelopen nacht nog écht iets voor hem en Marja heb kunnen betekenen.
